Crawling, slipping, creeping, creatures.
All together, all the same.
In our city, in our streets,
in our homes, on our train.
We drink, enjoy,
we live our lives,
Like ants we crawl
like bees in hives.
We build our way
We eat, we eat,
we drink some more
Take what we need
We fill our hands
With what we make
long as it lasts
Until it breaks
when we served ourselves the purpose
supported by what we had made
The only thing that’s left behind
the traces of what we create
All these smooth
And flawless lines
Produce, consume,
disposable lives
In the end we pretend,
there is nothing to hide.
This is us.
We, the people.
In collaboration with Joep Brouwer.
An object based on a song by Mark Lotterman.
It is a camera obscura in which I painted the back wall with phosphorescent pigment (glow in the dark). By looking through the lens you will block the light; the picture will fade away.
A work made for the smallest museum in Rotterdam, Het RoRo.
I took apart this beautiful USSR alarm clock and hang it piece by piece as an exploded view. Nice detail: It stil shows the time.
While doing research on the location for this piece I found out there used to be a hospital for 75 years. To be more specific: the exact location of this piece would be in the waiting room of the hospital. This piece is an abstract translation of a waiting room.
[Photo's@ johannes ode]
Het centrum van Rotterdam is een soort tussenstation, waar mensen van buiten het centrum iets komen halen, om vervolgens weer te vertrekken. Zo zie je dat het centrum niet zozeer door de bewoners, maar vooral door de mensen van buitenaf wordt gemaakt. In Groeten uit Rotterdam wordt het centrum op ieder dagdeel door een andere buitenstaander gedefinieerd om zo een beeld te krijgen van het dagelijks leven in het centrum van Rotterdam.
In mijn scriptie schreef ik over de invloed van de moderne beeldcultuur op de perceptie van geluk.
Eén hoofdstuk ging over facebook, een platform dat vooral gericht is op positief nieuws. Ruimte voor relativering is er nauwelijks, men vindt enkel 'leuk'.
Met de robot, Mike El (anagram voor like me), wil ik een kritische noot plaatsen bij het gebruik van facebook. Mike El vind alles en iedereen leuk.
Op de pagina van Mike El vind u onder andere een link naar mijn scriptie.
